40 yıl hatır

bir bu kadar daha yaşar mıyım bilmiyorum ama buraya kadar olanı gerçekten çok keyifliydi. özellikle kızlar doğduktan sonraki dönem bir harikaydı. hele şu son 10 ayda kanserle tanış olup yırttıktan sonraki bölümünün tadı ise doyumsuz.

bir arkadaşım "yarın parka gel de 5 taş oynayalım" demiş. teklifi beni benden aldı ne yalan söyleyeyim; tıpkı bugün sabah uyandığımda dilimde "mendilimde kan sesleri" nin dizeleri dolanıp duruyorken facebook'u açınca aynı şiirin doğum günü hediyesi olarak gönderilmesi gibi.

40 yıl olmuş; bu ara bir kahve daha içecem sevdiklerimle...