şehrin sıfır noktası
bozkırda büyüyen benim gibi bir çocuk için 67 ekran televizyonumuzda gördüğüm istanbul, siyah beyaz bir filmin fonuydu sadece.
arkalarına aldıkları binanın vermiş olduğu güvenle, merdivenlerinden karşı kıyıya “seni yenecem istanbul” diye bağırarak seslendikleri yerden akarlardı kendilerini bekleyen hayata.
memleketimden insan manzaraları orada başladığı için mi bilmem benim için istanbul’un sıfır noktası oldu haydar paşa garı.
dün yandı.
"bütün masalları tutuştu çocukluğumun
acıyı bir mayın gibi gömdük toprağa
şimdi alevlerle yazılıyor güncemiz
göçüyoruz
yürek bir yangın yeridir artık
kalmadı ardımızda su dökenimiz"*
(*): hicri izgören