dün akşam iş çıkışı eda’yı arkadaşından almayı unuttuğumu eve girince hatırladım.
almaya giderken kendime kızıp küfrediyordum.
tesellim, arkadaşıyla oyun oynadığı için bir başına beklemenin sıkıntısını yaşamamış olmasıydı.
nitekim gittiğimde beni görünce ilk söylediği “biraz daha kalabilir miyim?” oldu.
sabah uyandığımda aklımda bu olay, dilimdeyse “gelinlik kızlar” filminde sadri alışık’ın söylediği “ben seni unutmak için sevmedim” vardı.