firarperest'i okurken not ettim aşağıdaki satırları:
zaman tek bir kelime, ama tek bir şekilde yaşanmıyor işte. "zaman" başka, "vakit" başka, "an" başka, "dem" başka, "dehr" başka. halbuki biz unutuyoruz bu ayrımları.
zamana odaklanmaktan "an"ı yaşamaya fırsat bulamıyoruz ki. hayatımız ya geleceği planlamakla geçiyor ya geçmişi hatırlamakla. en az yaşadığımız hakikat, "şu an"ın hakikatidir aslında. bir kapısı geçmişe, bir kapısı geleceğe açılan "an"ın ismi ise "dem". içinde önceki ve sonraki zamanın olasılıklarını taşıyor. bu yüzden dervişler tekrar eder durmadan, "dem bu demdir dem bu dem..." peki ya dehr? kesintisiz bir şekilde uzayıp giden, dolayısıyla dilim dilim ayrılmayan o sonsuz bütünün adıdır dehr. kimi alimler der ki: "insanın zamanına 'zaman' deriz, tanrı'nın zamanına ise 'dehr'."