google’da üst düzey yönetici olan ve forbes’ın dünyadaki en güçlü 50 kadından biri olarak gösterdiği marissa mayer, teksas’ta düzenlenen bir festivalde şöyle bir laf etmiş:
"there are actually a lot of places that have a lot of data about you that people don't know. i read the other week that credit card companies know with 98% accuracy two years before that you're going to get divorced – that's crazy.”
aslında kredi kartı ekstrelerimizin son sayfalarında pie chart olarak harcamalarımızın dağılımını görebiliyoruz. bunu bir adım öteye götürmüşler ve sonuç bu olmuş sanırım. böyle bir şeye neden ihtiyaç duydukları da ayrı bir soru... visa ise olayı reddetmiş .
bunları düşünürken murathan mungan’ın kibrit çöpleri adlı kitabında aşağıdaki satırlara rastladım:
"sabahın yedi buçuğunda ne var bu kadar mutlu olacak?
sabahları aksi nobran uyanan kişiler için en büyük mutsuzluklardan biri, yanı başlarında güne böyle ışıl ışıl başlayan insanların varlığıdır. bazı insanların sabaha alışması, hayata hazırlanması zaman alırken, diğerleri neredeyse bir konserve açacağının tek bir hareketiyle hayata ve güne hazır uyanırlar.
her şeye karşın birlikte uyanmanın ikisine de mutluluk verdiği zamanlar bittiğinde, gün de hayat da aynı başlamaz artık. bundan böyle kendi kendileriyle olduklarını en çok sabahları anlarlar. mutlu ya da mutsuz olarak uyanmanın artık pek bir anlam taşımadığı zamanları. istatistiği tutulmamıştır bu işin ama biz söyleyelim: çiftler sabah ayrılır."
bir tarafta, istatistiki modeller kurarak, harcamalar yaparak, özel hayatlarımıza izinsiz dikiz atarak ayrılık ve boşanma üzerine kesilen ahkamlar; diğer tarafta ise bir edebiyatçı duyarlılığıyla ulaşılan yalın gerçek.