babasının terk ettiği bir evde hayatını kızına adayan annesiyle büyüyen bir çocuk; harcadığı hayatının acısını çocuklarından çıkaran bir babanın izlerini silmeye çalışan bir başkası; kendisi olmasına izin verilmeyen bir diğeri...
yalnızlıkları hep ana babalarıyla olan hikayelerine çıkan, birbirlerine tutunarak büyüyen üç çocuğu ve o geceyi! anlatmış barbaros altuğ.
hayatlarını değiştirmek için beraber yola çıkarlarken bile aslında değişmek istemeyen; kendilerini olduğu gibi kabul edecek bir hayatı arayan; bir başına kalmak için başka yerlere savrulsalar, yabancı bir şehirde yaşasalar da unutamayan yasemin, eren ve ali’nin uzun hikayesini çok sevdim.
ali’nin moda’daki evinden sarayburnu’ndan güneşin doğuşunu seyretmesi gibi bir abukluk dışında; kendini iyileştirmek için yazmaya başladığını söyleyen yazara, bir okuru olarak bana da iyi geldiğini söylemem gerek.
son söz: “yabancı bir şehirde anılarına daha sıkı sarılıyor insan.”