kolay ıskartaya çıkartılan, hoyrat davranılan, gözyaşlarını içine akıtan, ağzını açıp tek kelime etmeyen, kendisiyle konuşan, soru sorulunca cevap veren kadınları anlatmış gaye boralıoğlu mübarek kadınlar’da.
kimlikleri, aşkları, hayal kırıklıkları, ihtirasları, kayboluşları ve buluşlarıyla geçen, ötekileştirilen, inişli çıkışlı bir hayatın izlerini süren kadınlar var anlatılan 13 hikayede. bu mücadeleleriyle “mübarek” olmayı hakkediyorlar zaten.
kimi ağzına gelen kelimeleri ıslah edip daha az can atıcı olanları bulup, içindeki ufunetin yüzüne vurmasını engellemek için yumruklarını sıkarken; kimi de ikindi ezanı okunmaya başlayınca içgüdüsel olarak eli başörtüsüne gidip ve alışkın bir hareketle boynunun altındaki düğümü tek eliyle sıkıştırıveriyor. kitabın kapağındaki kaktüsün dikenleri, o kadınları okurken, içinize batıyor.
son söz: “ben babamın gözlerinde kaybettim cesaretimi. onun suskunluğunda mühürlendi zaman.”