"sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akşam vakti ansızın yorulur
çıplak ustura ağzında yaşamaktan…"
okuduğum son kitapta attila ilhan’ın "ben sana mecburum" şiirindeki bu dizelere rast gelince “işte bu!” dedim, “bu seneyi çıplak ustura ağzında yaşamaktan yoruldum”. facebook’a bakacak olursam “2014 çok şahane bir sene” diyerek sanal aklınca maytap geçiyor benimle. ilk gördüğümde sunturlu bir küfür savurmaktan geri durmadım nitekim.
değer verdiğim iki güzel insanı, iş arkadaşım ayşegül’ü ve eniştemi, toprağa verdik bu yıl. üzerimde annem ve babam kadar emeği olan iki kişiden biri olan anneannem, 21 ekim 1948’de evlendiği 66 yıllık hayat arkadaşına kalçasını kırdığı son ana kadar bebek gibi baktı. diğer ikinci kişi, büyükbabam, ise artık misafir bu dünyada. 2015 yılına yoğun bakımda giriyor.
işsiz kalmanın karamsarlığında, yüzümü aydınlatan hep burcu ve kızlarım oldu. onlar sayesinde hep diri kaldı umutlarım ve gücüm.
ülkenin giderek koyulaşan ve nefes almayı zorlaştıran ortamında dostlarımın yanında soluklandım.
çok şey istemiyorum yeni gelenden.
sağlık olsun, bir de iyi insanlar eksik olmasın hayatımdan.
geri kalanın hakkından geliriz nasıl olsa.