bir nefeste okumuştum “bir gün tek başına”yı. hayatımın romanları listesinde yeri hala bir numaradır; ardından “mavi karanlık”. benim için, ne yazsa okunur diyeceğim yazarlardan biri oldu vedat türkali.
anlattığı dönemi, kurgusuyla ve yarattığı karakterlerle o kadar derinlemesine işler ki kapılıp gidersiniz hikayenin büyüsüne.
“bitti bitti bitmedi” de böyle başlar gibi yapıyor, sonrası gelmiyor. bir çok şeyi anlatmak ister gibi bir derdi var ama o kadar. hepsi, orada öylece kalıveriyor. didaktik bir roman olma çabasından öteye geçememiş diyebildim sadece. bir de kendime hayret ettim, böylesine sevdiğim bir yazar için, kırk yıl düşünsem aklımın ucundan bile geçmeyecek cümleler kurduğum için.
kitabın sonunda dede, uçuruma doğru yüksek sesle “bitti mi?” diye bağırıyor ya, ben de son söz olarak şunu söylemek istiyorum:
“bitmesin, yazmaya devam etsin vedat türkali”