her bir çocuk hayata tutunmak için geleceğe fırlattığımız bir oktur aslında. geleceği(miz) kararmasın diye derdimizdir dertleri; aydınlık yarınlara yürüsünler diye kaldırmaya çalışırız önlerine çıkan engelleri bir bir.
peki gelecek umudun ömür boyu yatağa bağlı kalacağını bildiğin bir evlatsa? yılmayıp bir çocuk daha, olmadı bir çocuk daha yapmak gerekir inadına hayata. bekir de öyle yapmış ama bir umuttur demiş 17 sene ayağa kalkmasını beklemiş, çabalamış ilk göz ağrısı için...
ve bir sabah koyup gidivermiş o evlat seni bir başına, sonsuza dek sürecek hiç geçmeyecek tek acıyla başbaşa bırakarak.
o acıya tutunup, giden evladınınkini de geride kalan iki çocuğununkine ekleyip umut etmekten başka ne gelir elden?
"acılardan arta kalan işte o acı bakışlarmış buğu diye gözlerimde"
başın sağolsun kardeşim.