hiç tanımadığın, sadece yazılarından bildiğin bir insanın arkasından da ağlanabildiğine bundan tam 31 sene önce, 2 şubat 1979'da şahit olmuştum. abdi ipekçi'nin ardından anneannem ve büyükbabamın bir köşede usul usul gözyaşı döktüğünü hatırlıyorum hayal meyal.
ve bu olaydan tam 14 sene sonra, bu sefer ocak ayında benzer duygularla ağlıyordum uğur mumcu'nun ardından.
ipekçi'nin katili yakalandı ve 30 yılın ardından dün tahliye edildi. "cezasını çekti" diyen olabileceği gibi "bir insanın öldürülmesinin karşılığı 10 sene mi?" diye soran da olabilir. sonuçta tanrıça themis'in elindeki terazi öyle takdir etti. muhasebesini vicdanlara havale edip konuyu kapatmak en doğrusu.
ama tahliye sonrasındaki coşkuyu görünce, yıllardır söylene gelen yalın bir gerçek yüzüme bir tokat gibi patladı:
bu memlekette her bir bok olabilirsiniz. uğursuz bir katil, şerefsiz bir dolandırıcı, yüzsüz bir politikacı vs. ama asla rezil olmazsınız.
yazık.