insanın ortak kaderi doğum, ölüm ve
o aradaki zaman, yaÅŸam...
doğmak, ölmek isteğe bağlı değil...
ölmek, belki bazen.
bize düşen yaşamak.
koÅŸullar ne olursa olsun yaÅŸamak...
ayakta kalmak...
hadi sıyırttın sıyırttın,
hayatta kalabildin zar zor...
uzun yaşamak, bir ayrıcalık.
iyi, güzel...
ama ayakta kalmak, kalabilmek. ceza !
müthiş bir ceza!
ilkokuldaydım, birinci sınıfta.
hiç unutmadığım bir cezaya
çarptırıldım.karatahtanın önünde,
sırtım sınıfa, yüzüm karatahtaya
dönük, ders bitimine kadar
kıpırdamadan ayakta durmak...
utanıyorum, midem bulanıyor.
ölmek istiyorum.
herkesten nefret ediyorum,
herkes ölsün istiyorum.
sonra bir ara cebimdeki kabarıklığı
hissediyorum: kabak çekirdeklerim!
bir kuruşluk kabak çekirdeği almıştım,
bir tane bile yemedim.
mahmut'la ( benden birbuçuk yaş büyük
ağabeyim; üçüncü sınıfa gidiyor)
eve giderken yiyecektik. evimiz taa tepede,
abidin paşa köşkü'nün orada.
bahardı... bademler açmış,
tepeye giden toprak yol bomboÅŸ.
ev yok pek. apartman hele hiç yok.
göz alabildiğine tarla.
papatyalar, gelincikler.
hadi be sen de!.. ne diye ölecekmişim...
mati'cigimle güzelim dağ yolunda
çekirdek yiyerek,
konuşa gülüşe eve gitmek varken !
şimdi dönüp geriye baktığımda,
hep çekirdek misali umutlar peşinde
ayakta kalabildiğimi görüyorum.
öleceğimi bile bile bir çekirdek uğruna
bu kadar çaba, çırpınma!
deÄŸer mi ?.. birÅŸey yap,
met'i anımsıyorum, sevgili aziz nesin'i...
içim ısınıyor yeniden.
kalk hadi diyorum, durma koÅŸ,
birÅŸeyler yap. yaÅŸa...
dur diyorlar bir yandan da, koÅŸma...
yeter dinlen artık. koşma...
öl artık !
ama çekirdeklerim bitmedi ki daha..."