annem, babam, kız kardeşim ve bana “allah sizlerin acılarınızı bize göstermesin” diyerek dua eder. şimdi bayrağı bizler teslim aldık aynı duayı çocuklarımız için ediyoruz.
diziyi (six feet under) hiç seyretmemiştim (hayret!). oradaki brenda chenowith karakteri yapmış tanımı:
"you know what i find interesting? if you lose a spouse, you're called a widow or a widower. if you're a child and you lose your parents, then you're an orphan. but what's the word to describe a parent who loses a child? i guess that's just too fucking awful to even have a name."
bu tanım (yoksa tespit mi demeliyim?) allak bullak etti beni.
bugün mehmet ali birand’ın hayatını kaybettiğine dair sabahtan ajanslara düşen haberleri görünce annemi aradım:
- oğlum ben de seni arayacaktım, haberi duyunca. nasıl gözünü kırpmadan seyrederdin 32. günü. ne kadar çok severdin. allah rahmet eylesin, allah sizlerin acılarını göstermesin.
- öyle be anne, dedim. yaşadığımız memleketin dışında bir dünya olduğunu ondan öğrendim. allah rahmet eylesin, deyip kapattım.
ölüm haberi yalanlanınca çok sevindim ama ağız dolusu bir küfür savurmadan da duramadım haberi geçen televizyonlara. çünkü çok yakın zamanda seyrettiğimiz “newsroom” dizisinde geçen bir sahne daha çok tazeydi hafızamda:
"It's a person, a doctor pronounces his death not the news!
akşam gelince bu sefer gerçekten vefat ettiği haberini aldım. ağız dolusu bir küfür daha savurdum.