cuma akşamı, twitter’da haberi ilk gördüğümde kanım dondu. aklım havsalam almak istemedi; kabullenemedim bir türlü özgecan aslan’ın öldürülüşünü. bir erkek olarak ürktüm, korktum, lanet ettim, utandım. memlekette kadına yönelik şiddet almış başını gitmişken kızlarım için endişelerim katmerlendi.
bütün bunlardan kaçmak için, insanı boğan böylesi bir iklimde güzel bir çiçek koklamak için turgut ulucan’ın ilk hikaye kitabı nergis’e sarıldım.
ilk satırda çekip içine aldı beni nergis:
“şehir dediğin mahşer-i acaib insan yer, kan içer, is solur. buna rağmen dört bir köşeden oluk oluk gelir insanlar, şehirlere doluşurlar. eğilir, bükülür, susuşur, daracık kutulara sığışırlar. kutularında birbirine sokulup geldikleri yerlere özlem çeke çeke de ölürler.”
sevdikçe deliren, delirdikçe sevdalanan insanların ve bu sevdaya kurban verilen bir kadının hikayesi anlatılan. insanın alasını yine insan alır derler ya; almıyormuş...
son söz: “ne iyilik battal olur bu dünyada, ne de kötülük”