düne kadar ismini bilmiyordum. ilk okuduğum yazı şöyle başlıyordu:
“ilk şiirini yayımladığı 70’li yılların ortalarında, öldürülmekten çok, arkadaşlarımızın öldürülmesinden korkardık. arkadaşlarımız öldürülüyordu biz yaşarken. ölüm ancak bir başkasının üzerinden tarif edilebilen bir yokluk duygusuydu. hayatımızı fark etmekten aciz olduğumuz için mi? herkes kendine göre cevap versin bu soruya. şimdi artık arkadaşlarımız ölüyor.“
diğeri ise şöyle bitiriyordu:
“…anılarımız ve düşlerimiz bize hiç de uzak şeyler değildir. zaman ne kadar nesneldir ki. insan olmadan zaman olmaz. şimdi de yaşamıyoruz. ‘şimdi’ çok kısa. mümkün olan tek ‘şimdi’, gelecek ile şimdi arasında bulunan uçuruma düşmemiz. işte bu yüzden ‘nostalji’, geçmiş için duyulan pişmanlık değil, kuvvetlerimizi saymayı, onları seferber etmeyi, görevimizi yerine getirmeyi başaramayarak kaybettiğimiz zaman karşısında duyduğumuz kederdir…”
çok kederliyim adnan, çok...”
okurken lan dedim, ne güzel anlatmışlar.
adnan azar'ı bilmemek de bana ar olsun.